Afgelopen week vierden we de Nationale Voorleesdagen! Op veel basisscholen en in bibliotheken werd extra veel voorgelezen en genoten van de prachtigste verhalen. Ook in Voorschoten is er actief meegedaan aan dit evenement; in de bieb waren leuke activiteiten te doen en de juffen en meesters lazen in hun klassen extra vaak voor.
Mijn twee jongste dochters zitten op de Nutsschool. Ik mailde de juf of het misschien leuk was dat er een extern iemand langskwam bij de kleutergroep. De vrijdagochtend paste precies. ‘Fijn, dan komt De Voorleesprinses graag op bezoek!’ schreef ik en toen noteerde ik het met lichtroze glitterpen in de agenda. Ik zocht een prentenboek uit, verzamelde de benodigde spulletjes en toen sliep De Voorleesprinses met de rokken gereedgehangen op de gouden hangers in haar hemelbed.
Nou, en toen was het zover. ‘Jij bent een echte prinses mama! En ook mijn echte mama!’ glundert mijn vierjarige dochtertje als ze bij de kapstok haar schoenen aandoet. Glimlachend stap ik in de zwarte koets die ons naar Groep Wit zou brengen. In vol ornaat loop ik vanaf de parkeerplek met een grote doos in m’n armen en een glitterdiadeem in m’n haar de school binnen. Voor ik het weet staat er een meisje met prachtige bruine haartjes mijn rok te aaien, en het blonde kereltje ernaast vraagt waarom ik een glittershirt draag. De juf zorgt dat iedereen netjes in de kring gaat zitten en dan kijken al die kleuterhoofdjes naar mij en naar de witte doos.
Het boek is Ik kan niet slapen!, over een konijntje dat bij al zijn vriendjes langsgaat voor een gezellige slaapplek. Alle kindjes krijgen een waxinelichtje dat ze met een knopje aanzetten; een lichtje omdat het soms best spannend is in het donker. ‘Mijn deur staat altijd open!’ roept een meisje, ‘En ik heb een lamp die heel mooi is!’ reageert een jongetje in een felgekleurde trui. Zo kletsen we wat en luisteren we naar het boek en naar elkaar.
En wat doen ze het goed! Kleintjes die wijzen naar de platen, de grotere kindjes die hun vinger opsteken bij een moeilijke vraag, gegiechel als we lezen dat er stekels in bed liggen waar het konijn heel hard van gaat gillen; ik zie slaapoogjes die bij iedere bladzijde steeds iets meer gaan schitteren. Allemaal knappe kindjes die stil en actief tegelijkertijd zijn. De juffen zitten er als twee pilaren tussen: mocht er iets misgaan, dan zouden ze ingrijpen, maar er gaat natuurlijk helemaal niks mis, want die juffen zijn zo goed in rust bewaren dat ze dat zelfs uitstralen zonder het hardop te zeggen.
Naast mij staat nog altijd de grote doos. Als het boek helemaal bij de laatste bladzijde is, vertel ik dat er in de doos nog een cadeautje zit met hun naam erop. Eén voor één komen de kleutertjes naar voren en lachen verlegen.
We ronden af. De Voorleesprinses gaat weer terug naar haar kasteel. Terwijl ik naar de auto terugloop, bedenk ik dat dit toch eigenlijk precies is wat onderwijs zo magisch en belangrijk maakt: de kindjes veiligheid en aandacht geven en daarvanuit ruimte creëren om te leren en te groeien. Bij de kleuters, en bij alle jaren die nog volgen.
In de auto doe ik de glitterdiadeem uit en trek een gewone jurk aan. Ik rijd naar een tentje om wat uren te kunnen werken achter mijn laptop. Dus nu zit ik te typen met mijn grote mensen gezicht en mijn grote mensen cappuccino met een fluorescerende legging onder mijn grote mensen kleding. Terug in de grote mensen wereld, met een kinderlijke glimlach in gedachten!
INE DUIJNKERKE - FEBRUARI 2023